Lieve Han,

Ik heb je de laatste weken eigenlijk niet zoveel gesproken. Behalve die ene keer vorige week dat ik je in paniek opbelde met de vraag: ‘waar moet dat nou toch heen met mijn leven?’

Terugkijkend geloof ik dat de winter over het algemeen niet m’n favoriete seizoen is. En dit jaar is geen uitzondering. De dingen zien er in het weinige licht van de winter gewoon net iets anders uit. Afgelopen zomer vond ik mijn meanderende levenspad nog een leuk verhaal voor feesten en partijen (want ja, wie heeft er zelf een huis gebouwd, is ooit non geweest, en heeft toffe dingen tegen voedselverspilling gedaan…). Nu zou ik willen dat ik een vastomlijnd beroep had en dat ik zou weten waar ik volgend jaar woon en wat ik in godsnaam na deze klus weer eens zal gaan doen. Bij voorkeur iets wat ook meteen een antwoord geeft op al mijn zingevingsvraagstukken. Oja en wat meer bestaanszekerheid zou ook fijn zijn.

En ik wil al helemaal niet accepteren dat die depressieve fases misschien wel een onderdeel van mijn leven zijn. En dat ze niet weggaan. Terwijl alle andere mensen toch in elk geval succesvol óf relaxed lijken (of nou ja, ik me over andere mensen ook gewoon niet zo’n zorgen maak), ben ik bang dat ik in de afgelopen jaren allerlei boten heb gemist. Heus wel veel toffe dingen heb gedaan, maar niet bepaald een carrièrepad heb uitgestippeld. En relaxed zijn zit dus ook al niet echt in m’n aard.

Door de mand vallen

Kort gezegd. Ik ben dus bang dat ik binnenkort als mens door de mand ga vallen. Want hoe lang kan ik dat beeld van een redelijk succesvol, sociaal, wereldverbeterend, avontuurlijk en gewoon goed genoeg mens nog volhouden?

 

Terwijl ik eigenlijk steeds een beetje op de rand van de afgrond balanceer, mezelf staande hou en anderen ervan probeer te overtuigen dat ik echt best wel goed bezig ben. En me tegelijkertijd stiekem afvraag hoe al die andere mensen het nou toch voor elkaar krijgen om 5 dagen per week te werken, schone kleren aan te hebben, eten te koken en ook nog te sporten, weekendjes weg te gaan en hun familie en vrienden af en toe te zien en daar dan zelfgebakken fucking vegan muffins bij te serveren.

Imposter Syndroom

Na een beetje mijmeren over dit verhaal heb ik mezelf net officieel gediagnosticeerd met een imposter syndrome. En ik ben erg content met het label. Want als er een woord voor bedacht is, dan hebben meer mensen dit dus.

Volgens Wikipedia is dit het Imposter Syndroom:

Het imposter syndrome is een term om mensen te beschrijven die niet in staat zijn hun prestaties te internaliseren. Ondanks externe bewijzen van hun competentie, blijven mensen met het syndroom ervan overtuigd dat ze bedriegers zijn en hun succes niet verdienen. Blijken van succes worden afgedaan als geluk, timing of het resultaat van het misleiden van anderen waardoor die denken dat zij intelligenter en competenter zijn dan ze zelf geloven.

Zouden veel mensen dat nou hebben? En heb jij dat gevoel ook? Als ik zo’n biografietje schrijf over jouw leven denk je dan dat het allemaal nogal overdreven is en je eigenlijk niet zo succesvol bent? Ik ben daar wel benieuwd naar. Meestal blijkt namelijk dat er meer menselijke mensen zijn dan ik dacht en dat zij zichzelf juist sukkels vinden en mijn leven benijden (wat ik een vreemd idee vind..). En dat we dan allemaal naast elkaar zitten en niet echt durven te zeggen dat we geen idee hebben waar we nou toch mee bezig zijn in het leven.

Nou ja wat ik dus hoop is dat ofwel iedereen geen idee heeft en het dus blijkbaar niet echt uitmaakt, of dat iedereen die het wel weet me gewoon kan vertellen hoe het nou allemaal zit.

Ondertussen zit ik in m’n picture-perfect zelfgebouwde tiny house met de houtkachel aan. Schijnt er een laatste restje middagzon naar binnen. Ga ik straks nog even wat baantjes zwemmen en staat mijn restje zelfgekookte eten voor straks al klaar in de koelkast. Oja en ik heb vandaag ook mijn schoorsteen geveegd. Misschien moet ik dus ook niet zo zeiken en eens gaan nadenken over jouw suggestie om ook te kijken naar wat er wel goed gaat en waar ik dankbaar voor ben…

Alvast één ding: het begint ‘s ochtends eindelijk weer wat lichter te worden! Alles wordt beter en de lente komt echt 😉 Daarom nog even dit stukje van Rilke:

Rilke:

“One needs to let things have their own, silent, undisturbed development which comes deep from within and that cannot be pushed or speeded up by anything.

 

Everything is carrying – and then delivering.

 

Ripen like the tree, who does not push his saps and who stands full of trust in spring storms without any fear summer will not come after.

 

It will come.”

Alle liefde,

Jente